Er is een duidelijke relatie tussen NIET jezelf zijn en chronisch ziek worden of zijn.
Je authentieke zelf zijn, wat is dat nou precies? Wat betekent dat nou precies wanneer je zegt, ik ben mezelf? Wanneer weet je nou dat je je-zelf bent?
Onze gevoelens helpen ons daarbij, onze gevoelens zijn signalen van onze behoeften.
Net als bij honger je lichaam vertelt dat je moet eten, vertellen je gevoelens dat er iets is dat aandacht nodig heeft.
Wanneer je niet je-zelf bent komen we altijd uit in onze kindertijd, de tijd dat we nog niet ons-zelf kunnen zijn.
Wanneer we in een veilige omgeving opgroeien ontvangen we o.a. liefde, warmte, erkenning, ondersteuning, aanmoediging, troost, etc. en support van onze ouders of opvoeders.
Wanneer dit proces niet goed verloopt, je niet veilig gehecht bent, leid dit tot zelfvervreemding. Daar ligt ook de kiem van bindings -en verlatingsangst.
Hechting is ons overlevingssysteem. Hechten is noodzaak om te overleven.
Als je voldoende ruimte krijgt, dan kun je je gevoelens leren kennen en daarmee je-zelf leren kennen. Is dit echter niet het geval, dan voel je je niet je-zelf, raak je van je-zelf vervreemd, verlaat je je-zelf.
Om toch gehecht te blijven aan je ouders of opvoeders ga je je bijv. aanpassen, of pleasen, of jezelf verantwoordelijkmaken. Hier ontstaan maskers, rollen, etc..
Er kunnen overtuigingen ontstaan als, mijn gevoel is NIET belangrijk, ik mag er NIET zijn, ik ben NIET goed genoeg. Dit veroorzaakt stress!
Stress is het signaal dat iets/jij aandacht nodig heeft/hebt.
Onveilige hechting en daarmee het ont-kennen van je-zelf maakt je chronisch ziek!
Niet naar je gevoelens en emoties te luisteren wordt voelbaar in je lichaam als ongemak, pijn, etc.. Hier ligt ook verbinding met de chronische ziekten.
Je-zelf zijn is: loyaliteit naar eigen gevoel, eigen emotie i.p.v. het gevoel van anderen!
Ga eens na hoe het één en ander bij jou zit…, ben je een pleaser, ben jij altijd je blije zelf, ben je altijd verantwoordelijk, ben je nooit boos, sta jij altijd klaar voor iedereen, zeg jij nooit nee…??
Kies voor je authentieke zelf, leer te kiezen voor je-zelf i.p.v het hechtingssysteem, dat is meer dan oké!!
Wat een uitspraak…is het niet? Maar wat wordt er mee bedoeld?
Dit is een opdracht, een advies…
Voor mensen met paniekaanvallen (het hyperventilatie syndroom), voor mensen die te snel en te oppervlakkig ademen, voor mensen die gedissocieerd zijn van hun gevoel…maar ook de `gewone` mens, als die er al zijn :-).
Ga maar eens na wat er gebeurt als je schrikt…je houdt je adem in…als zelfbescherming, want als we niet ademen voelen minder. Ademen is essentieel om te voelen! We voelen meer als we meer ademen!
Een advies voor mensen die in het hoofd leven en niet vanuit het hart en niet in hun lijf leven of er geen aandacht voor hebben en in disbalans zijn.
Een advies dat je in balans kan brengen! Van verstand naar gevoel…
Het is voor ons allen zaak de balans te bewaken tussen denken en voelen, tussen hoofd en hart/lijf.
Ademhaling is cruciaal in ons leven…
…dat is waar het mee begint…de eerste ademteug bij onze geboorte…
…dat is ook waar het mee eindigt…we blazen uiteindelijk de laatste adem uit.
Niet voor nu, maar het is bijzonder interessant om eens dieper op onze ademhaling in te gaan, of te onderzoeken hoe onze geest verbonden is met onze adem.
Door bewust te ademen, rustig en ont-spannen, komen we veelal meer in ons lijf en vinden we rust en komen uit ons hoofd en vinden de balans.
Dus…als je rustig ademt…gaat je hoofd uit en kom je meer in je lijf!!
Kom in beweging, kom in je lijf, en vind je balans!!
Het is voor velen de gewoonte om terug te kijken op het jaar. We zien dat in veel TV-programma`s en kranten.
Ook in de therapeutische praktijk is dat het geval…
Het is mijn gewoonte om aan het einde van een therapie-sessie de cliënt te vragen wat hij/zij meeneemt van de sessie. Reden hiervoor is om even stil te staan bij wat de cliënt ervaren heeft. Een soort van ijk-moment zeg maar.
Dit kan van alles zijn, bijvoorbeeld een bepaald gevoel, een ervaring, een `aha` moment, het vallen van het beroemde `kwartje`, een inzicht, een ont-dekking, maar ook een herinnering of een gedachte.
Heeft iemand je wel eens verteld dat je helemaal goed genoeg bent? Dat je mooi genoeg, lief genoeg, wijs genoeg, sterk en slim genoeg leeft? Heeft iemand gezien hoe jij je best doet te roeien met de riemen die je hebt, om om te gaan met alles dat het leven je biedt en dat je met alles dat je nu weet en kunt het best mogelijke doet? Heeft iemand je al eens gezegd dat je wel even pauze mag nemen; even rusten, even voldaan zijn omdat je voldoende doet om te voldoen?
Fluistert iemand je steun en bemoediging toe zoals: Goed zo, Toe maar, Moet je doen, Je mag nee zeggen, Kom op, je kan het, Volhouden, Je moet niks, Laat maar los. ’t is goed, je durft het wel, wat je ook doet, ik sta achter je
Strijkt er iemand heel zacht langs je wangen als je slaapt en blijft diegene een tijdje glimlachend van bewondering en trots bij je bed naar je kijken? Zingt iemand slaapliedjes wanneer je niet kunt slapen en kust iemand je wakker als je akelig droomt?
Is er iemand blij als je thuiskomt, en die je succes wenst als je weggaat? Is er iemand die het gefluister van je dromen hoort en je aanmoedigt ze achterna te gaan en je bemoedigt wanneer je onderweg obstakels tegen komt? Is er iemand om je geluk mee te vieren, onbedaarlijk mee te lachen en ook het zwartste zwart van je depressie mee tegemoet te treden?
Zegt iemand dat ieder gevoel dat je ervaart er mag zijn en dat alles ook weer voorbij gaat; dat ’t na iedere winter ook weer lente wordt? Houdt er iemand van elke centimeter van je lijf; van ieder vetrolletje en ieder mager plekje, van alles dat heel en stuk en gezond en ziek is? Is er iemand die vindt dat je mag luieren, soezen, hangen, lanterfanteren, lummelen, rotzooien, flierefluiten en rommelen zonder dat ‘het iets moet worden’?
Is er iemand die je toejuicht en zegt dat je vals mag zingen, Gekker dan gek mag dansen, Rare kleren mag dragen, glitters op mag als het jou uitkomt, Je eigen stijl en smaak mag volgen, Niet mee hoeft in het gareel, Mag gillen en keihard mag lachen, Af en toe mag spijbelen, Bonbons mag smikkelen, Luidruchtig, kleurrijk en ongewoon mag zijn?
Is er iemand die zeker weet dat jouw intuïtie altijd het beste met je voorheeft en dat dit het kompas is waar je wel op vaart? Is er iemand die blij is dat je bestaat en je nooit zou willen missen omdat er niemand is zoals jij?
Weet iemand dat je altijd het beste doet dat je (op dat moment) kunt en is er iemand die dat goed genoeg vindt, ook al kan het morgen misschien beter? Is er iemand bij wie je tegelijk thuis bent en op avontuur, iemand op wie je kunt bouwen zonder gevangen te zijn? Is er iemand die teder fluistert dat je net zo perfect bent als een musje, een sneeuwvlok, een regendruppel in de lente, een kusje van een kind?
Is er iemand die echt van je houdt? Ik wens nu dat jij zelf diegene bent. Ik wens je de ontdekking: Je was het zelf op wie je wachtte……
Jaren geleden, ergens in 2008/2009, werd in het TV-programma `De zomer draait door` Martin Simek n.a.v. van een award een vraag gesteld waarom hij vandaag zo verward is. Toen hij vertelde dat hij eindelijk begrepen had wat zijn vader ooit eens tegen hem gezegd had, werd hij door de interviewer onderbroken en zei: “Mag ik een zin af maken die belangrijk is? Luister jij? Luister jij wel?”.
Zo ook met het groeten…“Hou ist, goud?”, in één adem door de vraag en het antwoord. De vraag is dan of deze oprecht geïnteresseerd is in je welzijn of dat de vraag slechts een gewoontevraag is en verder niet geinteresseerd hoe het met je is en het antwoord er helemaal niet toe doet.
Wil jij oprecht weten hoe het met de ander gaat? Niet uit nieuwsgierigheid maar omdat de ander er toe doet?
Luister jij?
Hoe wij luisteren is in contact erg belangrijk.
Aandacht, oprechte belangstelling, tijd nemen, er voor de ander zijn in het gesprek, verbinding, zijn o.a. belangrijke zaken in een goed gesprek…om ook tusen de regels door te lezen wat belangrijk is voor de ander, echt luisteren doen we niet alleen met de oren, maar ook met het hart, juist met het hart!
Luister jij?
Luister jij wel?
Luister jij naar je-zelf? Naar de ander?
En…hoe luister jij??
(En…luister jij naar je lichaam? Heb je daar aandacht voor?)
Wil jij het blijven hebben over het weer en de koetjes en kalfjes? Of…
…wil je de diepte in, in een echt contact met de ander?
De diepte in, waar je op hart –en zielsniveau verbinden kunt met de ander, zonder oordeel in oprechtheid, waar begrip kan ontstaan voor elkaar.
Dat is kwetsbaar, dat kan pijnlijk zijn, maar het is wel echt!!
Wil jij echt zijn? Ga in gesprek met de ander en laat je-zelf zien en luister!
De wereld wordt dan, zeker en vast, een stuk mooier!!
In de huidige tijd lijden veel mensen aan chronische stress…door de mand gevallen mensen…door het maskeren van de innerlijke kwetsbaarheid.
Het contact en verbinding verliezen met je-zelf en met de ander, de ander die we zo nodig hebben om gezien en gehoord te worden en ons geliefd te voelen.
Presteren om er bij te horen, ten koste van ons-zelf omdat we onszelf vergelijken met de ander en mee moeten in de norm en verwachting van de ander of die we onszelf opleggen…om erbij te horen, onze ouders te plezieren, of om te laten zien dat we `iets` zijn…er toe doen.
Herken jij het?
Wat mag er van jou niet gezien worden?
Verberg jij je kwestbaarheid achter je masker?
Maak jij je zo ook thuis-loos en isoleer jij jezelf?
Stap jij, door zo te leven, ook uit de verbinding met je-zelf en de ander en maak jij je-zelf eenzaam en voel jij je daardoor verlaten en zonder thuis?
Kijk eens naar verbinding, wat is het en wat kan het jou brengen?
Kijk eens naar de foto…een mooi beeld van connectie…wat zie jij erin?
Is dat niet wat verbinding doet?!
Het geven van steun, ondersteuning, verbinding, borgen en geborgen zijn, balans, draagkracht, een solide geheel…heelheid?!
Ervaar jij tekort, chronische stress, denk jij dat je moet presteren om iemand te zijn? Om er te mogen zijn?
Probeer het eens anders, zet je masker af en kom thuis, …bij je-zelf en bij de ander!!
Je kinderen zijn je kinderen niet Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je, En hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten, Want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, Want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Je mag proberen gelijk hen te worden,
maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, Noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige, en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan. Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.
Even voorstellen, mijn second love…the Euphonium…is ze, ja inderdaad ze is vrouwelijk,…is ze niet schitterend mooi??!!
(tekst gaat verder onder de foto)
Wie ooit een blaasinstrument bespeeld heeft weet dat je een band krijgt met je instrument…
…dat gaat niet zomaar…
…met je instrument moet je omgaan, moet je koesteren, moet je bespelen…moet je voor zorgen…moet je onderhouden…en…
…des te meer je met haar verbindt en haar bespeelt, des te mooier ze voor je zingt en naar je luistert, des te meer ze leeft, je beroert en ontroert en dichter bij je-zelf brengt!
Het gedicht dat ik er jaren geleden over schreef is helaas verloren gegaan.
Voor mij is `blazen` in contact komen met mijn zelf en tegelijk verlengen van mijn gevoel.
Daar zou ik meer tijd voor moeten vrijmaken!!
Zo is dat ook voor je-zelf en de ander…
Hoe is dat voor jou?
Hoe kom jij dichterbij je-zelf?
Hoe kom jij in contact met je-zelf?
Maak jij daar tijd voor vrij?
Ga jij met je-zelf om?
Spendeer jij tijd met je-zelf?
Vind jij je-zelf de moeite waard?
Wat is jouw `second love`?
Wat kan het waardevol zijn als je kan verbinden met wie je ten diepste bent!!